Die eiendom van ander
Psalm 25:5 Lei my in U waarheid en leer my, want U is die God van my heil; die hele dag lank wag ek op U. --BSB
Op 'n warm lentemiddag, terwyl ek langs paadjies gestap het wat tussen stad en land, tussen voorstede en plaasgrond lei, het ek by 'n uitgestrekte eiendom verbygegaan, die huis en tuine van 'n plaaslike grondeienaar. Ek het gesien dat die bome ongesnoei gebly het, dat die grond onbesorg gegaan het, dat die heinings rondom gesak en afgebreek het. Ek het die bord langs die pad waargeneem wat die eienaar se besigheid adverteer: Landskap & Onderhoud. Ek het stilgebly om te oorweeg, ek het gestop om te mediteer totdat ek onderrig sou ontvang.
En toe kom dit: 'n Man is waarskynlik nie 'n vaardige of getroue bewaarder van ander se eiendom wat nie sy eie hou nie. Die werktuigkundige wie se motor nooit loop nie, is nie te vertrou om myne in stand te hou nie, die eienaar van 'n stukkende huis is nie 'n goeie kandidaat om opknappings op my eie te doen nie, en die tuinier wat nie gepla kan word om sy eiendom te versorg nie die geloofwaardigheid om na my grasperk en tuine te versorg.
Ons kan maklik sulke teenstrydighede in ander se lewens en roepings raaksien, maar dit kan moeilik wees om dit in ons eie raak te sien. Sonde is immers bedrieglik. Sonde verdoesel die waarheid, dit verblind ons vir ons gebreke, dit oortuig ons dat ondeug 'n deug is en deug ondeug. Daar is 'n paar van die skynheiliges in elkeen van ons, 'n mate van blindheid, 'n mate van onwilligheid om die waarheid te sien en te ken.
Sonde verdoesel die waarheid, dit verblind ons vir ons eie gebreke,
dit oortuig ons dat ondeug deug is en deug ondeug.
Geen wonder dus dat Dawid se gebed was “Deurgrond my, God, en ken my hart; toets my en ken my benoude gedagtes. Kyk of daar 'n weg van aanstoot by my is, en lei my op die ewige weg.” Of, 'n ander keer, “Beproef my, HERE, en toets my; toets my hart en my verstand.” Sulke gebede behoort dikwels op ons tong te wees. Ons moet ernstig pleit dat God sal openbaar wat ons verduister, dat hy ons sal oorreed van wat ons andersins sou ontken. “Deursoek my, God, en wys my.”
God sal daardie gebed verhoor. Hy kan dit beantwoord deur die innerlike oortuiging van die Heilige Gees. ’n Sekere Skrifgedeelte kan dalk by my opkom, of selfs net ’n grysende besef van die aakligheid van ’n sekere sonde of ’n sekere patroon van sonde. Of dalk sal jy op 'n Sondag oortuig wees dat die toepassingsgedeelte van die preek voorberei is met net jou in gedagte. Die Here werk op geheimsinnige maniere. Jesus het gesê dit is vir ons beter as hy sou weggaan en die Gees sou kom—beter want nou woon die Gees binne elkeen van ons om daardie werk van heiligmaking van binne na buite uit te voer. “Wanneer die Gees van die waarheid kom, sal Hy julle in die hele waarheid lei.” Hy doen, inderdaad. God verhoor graag ons gebede deur sy Gees, deur sy Woord.
Hy kan ook daardie gebed deur die mond van mense beantwoord. Een van die vreugdes om in gemeenskap met Christene te wees, is die wete dat ander oë op ons het, dat ander kan identifiseer wat ons nie sien nie of wat ons weier om te erken. Een van die vreugdes daarvan om Christenvriende te hê, is om te weet dat hulle so aan ons kant is dat hulle die moeilike onderwerpe sal aanroer, dat hulle die moeilike waarhede sal praat. 'n Onderskeidende kenmerk van 'n ware vriend is die bereidwilligheid om in 'n ander persoon se lewe te praat, selfs wanneer dit die risiko loop om seer te maak. En aan die ander kant, 'n bewys van Christelike karakter is nie net die bereidwilligheid om sulke harde woorde te hoor nie, maar die begeerte om. Veel groter as ons begeerte om goed te lyk in die oë van ander, moet ons begeerte wees om soos Christus te lyk.
En daarom doen ons altyd goed om te bid dat God sal openbaar wat ons moet weet om volmaak gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, om te bid dat Hy ons onsself deur sy oë sal laat sien, om ons innerlik of uiterlik te onderrig. “Lei my in u waarheid en leer my,” bid ons, “want U is die God van my redding.” (Eiendom van ander - ons eie sondes)
(Geïnspireer deur Matthew Henry se kommentaar op Handelinge 20.)
Comentários